Aan het einde van het vorige schooljaar nam ik afscheid van mijn geliefde SintLucas. Een school waar ik 13 jaar gewerkt heb. Waar ik me heb mogen ontwikkelen en de vele aspecten van het onderwijs heb mogen ontdekken. Waar ik mijn liefste leerde kennen. Vele andere vrienden maakten. Waar ik lachen kon. Maar ook huilen. Waar ik dank je wel en sorry kon zeggen. Waar ik drie jaar geleden het besluit nam om weer te gaan studeren.
Waardoor ik me ging specialiseren in ethisch design. Met als onderzoeksvraag:
‘Hoe draagt de ziel van de boom bij aan een duurzamere omgang van hout.’ Mede daarom wilde ik SintLucas graag een geschenk geven, en u raadt het al. Dat werd een boom. Op 25 augustus hebben we hem gepoot.
Een Tilia Cordata. Een winterlinde.
Sociaal sterk. Een beetje brutaal. Maar alleen wanneer je hem ruimte en liefdegeeft.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.
In een gecultiveerde omgeving leven ze meestal minder lang, en dat is niet zo vreemd, een winterlinde houdt namelijk van gezelschap. Hij wil middels zijn worteldek (het netwerk van een boom) in contact staan met andere bomen, dat mogen nazaten zijn, of familie maar dat hoeft niet.
De linde is sociaal, hij kan zelfs omgaan met de dominante eik, een beuk is wat lastiger maar dat kan vrijwel geen enkele boom, en alleen wanneer de omstandigheden goed genoeg zijn zal hij volgroeien tot een volwassen boom, een boom die 30 meter kan worden.
En waarom kies ik dan voor een winterlinde?
Allereerst koos ik een boom omdat het groen op SintLucas de laatste jaren wel heel plat geworden is, de hoge bomen zijn verdrongen naar de zijkant en in de afgelopen dertien jaar zijn er nogal wat bomen die het veld geruimd hebben. Gezien ik ondertussen al een tijdje onderzoek aan het doen ben naar de ziel van de boom, en hoe dat kan bijdragen in een duurzamere omgang van hout was het voor mij dus een logische keuze om een deel van het bedrag wat ik mocht besteden aan mijn afscheid, te spenderen aan een cadeau voor SintLucas.
Maar ik groeide ook op in een lindelaan, de straat waar mijn ouderlijk huis staat. En niet geheel toevallig denk ik, ook in mijn huidige straat staan alleen maar lindebomen.
De winterlinde is een boom die zoals gezegd sociaal is, hij tast af en wanneer hij ontplooid is maakt hij graag gebruik van andermans kwaliteiten, haalt hij er voeding vandaan, laat hij zich waarschuwen, door bijvoorbeeld goed te ‘kijken’ naar anderen wanneer de lente echt begonnen is. De winterlinde kan veel hebben, je krijgt hem niet zomaar stuk, je mag hem best een keer snoeien, als je zijn fundament maar laat staan, dus geen takken dikker dan 10 cm snoeien, dat kan hij niet aan. De winterlinde heeft liefde nodig, kleur, en frisse wind.
Ontvangt de linde dat dan geeft hij ook veel, hij zorgt voor een heerlijke geur wanneer hij in bloei staat, het is een bron voor bijen, hij zorgt voor schaduw in de zomer, en voor overlast in de herfst.
Allemaal dingen die ik SintLucas wens, behalve die overlast dan!
