Het is weer zover, de kerstdagen zijn aangebroken. De tijd van bezinning en het begin van de lichtere dagen.Langzaamaan gaan de dagen weer langer worden,…
Een reactie plaatsenCategorie: mijn relatie tot hout
Dr. Frits Ruyten maakt zich druk over de onnodige bomenkap… bij de kwekerijen. Is de boomkwekerij de nieuwe variant in de bioindustrie? Zoveel jaren heeft…
Een reactie plaatsen
Aan het einde van het vorige schooljaar nam ik afscheid van mijn geliefde SintLucas. Een school waar ik 13 jaar gewerkt heb. Waar ik me heb mogen ontwikkelen en de vele aspecten van het onderwijs heb mogen ontdekken. Waar ik mijn liefste leerde kennen. Vele andere vrienden maakten. Waar ik lachen kon. Maar ook huilen. Waar ik dank je wel en sorry kon zeggen. Waar ik drie jaar geleden het besluit nam om weer te gaan studeren.
Waardoor ik me ging specialiseren in ethisch design. Met als onderzoeksvraag:
‘Hoe draagt de ziel van de boom bij aan een duurzamere omgang van hout.’ Mede daarom wilde ik SintLucas graag een geschenk geven, en u raadt het al. Dat werd een boom. Op 25 augustus hebben we hem gepoot.
Een Tilia Cordata. Een winterlinde.
Sociaal sterk. Een beetje brutaal. Maar alleen wanneer je hem ruimte en liefdegeeft.
Een inlandse boom.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.
In een gecultiveerde omgeving leven ze meestal minder lang, en dat is niet zo vreemd, een winterlinde houdt namelijk van gezelschap. Hij wil middels zijn worteldek (het netwerk van een boom) in contact staan met andere bomen, dat mogen nazaten zijn, of familie maar dat hoeft niet.
Een reactie plaatsen
Nu ik de boom als levend wezen erken, merk ik steeds meer dat ik als mens ook menselijke eigenschappen projecteer op de bomen en het bos waarin zij (horen te) leven. Dat zorgt namelijk voor dat ik empathie ontwikkel voor een ander speciesisme. Frans de Waal schreef daarover in een tijd voor empathie. De Waal claimt in zijn boek dat de basis van de mens niet gaat over concurrentie en strijd maar dat we juist empathie en egalitarisme nodig hebben om te kunnen overleven. Dat geldt voor de mens, voor de meeste dieren maar ook voor bomen en planten. Suzan Simard heeft onderzoek gedaan naar bomen in dit geval.
(luister hier naar een ted talk van Simard)
rode beuk 7, 8, 9, kasteel Heeswijk, Kees van de Knaap
Ik ben een rijk man, ik heb een riant dak boven mijn hoofd, ben getrouwd met de liefste, leukste en mooiste vrouw ter wereld, en ik mag de vader zijn van vijf super lieve en leuke kinderen. Mijn ouders zijn nog in goede gezondheid en hoewel ik mijn vrienden niet zo vaak zie, weet ik wel dat ze er voor mij zullen zijn wanneer ik ze nodig heb. Ik word gewaardeerd op mijn werk als docent, door zowel collega’s als door studenten. Ook als vormgever word ik gewaardeerd, om wat ik maak, maar ook om mij als persoon. Waar ik ‘vroeger’ wel eens dacht dat ik makkelijk als kluizenaar zou kunnen leven, weet ik ondertussen dat ik mensen om mee heen nodig heb. Ik kan het niet alleen. Ik heb het nodig om te praten, te zeuren, te klagen, te lachen, te troosten, te huilen, of gewoon alleen maar stil bij elkaar te zitten.
2 Reacties
Donderdag 24 november,
Ik heb een afspraak met Joost Janmaat van Partizan Publik, een organisatie die zich inzet voor de identiteit van het ding. We spreken af op hun kantoor in Amsterdam en doe dat naar aanleiding van de presentatie parliament of things, die ze hadden op Strijp-S tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven van afgelopen jaar.
In deze blogpost geef ik weer waar Joost en ik het over hebben gehad, waar we over gebrainstormd hebben en welke inzichten hij mij gaf, maar ook welke ik hem gaf.
Een reactie plaatsen