Ga naar de inhoud

Categorie: Material Identity

Tilia Cordata

Aan het einde van het vorige schooljaar nam ik afscheid van mijn geliefde SintLucas. Een school waar ik 13 jaar gewerkt heb. Waar ik me heb mogen ontwikkelen en de vele aspecten van het onderwijs heb mogen ontdekken. 
Waar ik mijn liefste leerde kennen. Vele andere vrienden maakten. Waar ik lachen kon. Maar ook huilen. Waar ik dank je wel en sorry kon zeggen. Waar ik drie jaar geleden het besluit nam om weer te gaan studeren.
Waardoor ik me ging specialiseren in ethisch design. Met als onderzoeksvraag:
‘Hoe draagt de ziel van de boom bij aan een duurzamere omgang van hout.’ 
Mede daarom wilde ik SintLucas graag een geschenk geven, en u raadt het al. Dat werd een boom. Op 25 augustus hebben we hem gepoot.
Een Tilia Cordata. Een winterlinde.
Sociaal sterk. Een beetje brutaal. Maar alleen wanneer je hem ruimte en liefdegeeft. 

 

 

Een inlandse boom.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.

In een gecultiveerde omgeving leven ze meestal minder lang, en dat is niet zo vreemd, een winterlinde houdt namelijk van gezelschap. Hij wil middels zijn worteldek (het netwerk van een boom) in contact staan met andere bomen, dat mogen nazaten zijn, of familie maar dat hoeft niet.

Een reactie plaatsen

het verborgen leven van bomen

Om hout meer gezicht te kunnen geven was ik op zoek naar literatuur die meer algemene informatie over bomen gaf, dan alleen de persoonlijke verhalen. Er wordt al best veel over geschreven de laatste jaren maar via een artikel op de correspondent werd ik gewezen op een boek van een Duitse boswachter, Peter Wohlleben.0e17aac05b68383beb964fa6230b371c_360x360_center
Na een aantal publicaties en boeken merkte hij dat het verhaal wat hij wilde vertellen wel beklijfde tijdens de rondleidingen die hij deed in ‘zijn’ bos maar dat het op papier niet aansloeg. Hij schreef om die reden het verborgen leven van bomen.

Een reactie plaatsen

nederlands hout

Naar aanleiding van de presentaties rondom de subjectieve atlas werd mij duidelijk dat ook ik op korte termijn met participanten om tafel moest. De verwachting was dat ik daardoor stappen zou kunnen gaan zetten in mijn onderzoek,

kan het visualiseren van de ziel van de boom, bijdrage aan een duurzamere omgang van hout van diezelfde boom?”.  

Op woensdag nederlands hout6 juli 2016 sprak ik met Isabelle Wisse van Nederlands Hout over het bedrijf, de visie en over de eventuele combinatie met mijn onderzoek. Nederlands Hout is gevestigd in Haarlem en is sinds 2012 bezig met het verwerken van inlands hout. Dat betekent dat ze werken met hout wat in Nederland gegroeid heeft, en ook in Nederland gedroogd en gezaagd wordt. In eerste instantie wilden ze zich richten op alleen hout uit Haarlem maar daarvoor is de aanwas te klein. Daarom werken ze tegenwoordig ook samen met de gemeente Rotterdam. Omdat ze hun bomen aangeleverd krijgen vanuit de rooilijst vanuit die gemeentes is er goed te achterhalen waar de gerooide boom vandaan komt, hoe oud deze was en wat de reden tot kap was. De historie van de gerooide boom is voor mijn onderzoek weer erg interessant, omdat je op die manier het echte gezicht van de boom kunt weergeven.

Een reactie plaatsen

Post-Humanisme of de Identiteit van het Ding

De correspondent plaatste op 1 mei 2016  een voor mijn onderzoek interessant artikel over de identiteit van dingen.
Door ook alles waar we als mens mee te maken hebben een stem te geven zullen we beter beslissingen kunnen maken die niet louter economisch zijn, maar juist bekeken naar een langere termijn. Interessant, omdat het post-humanisme, waar het artikel over gaat, claimt dat de mens niet het middelpunt is van het bestaan maar dat alles met elkaar te maken heeft. Je zult dan ook gevolgen op langere termijn moeten gaan afwegen wanneer je beslissingen maakt. De mens is er immers nog altijd kortstondiger dan een rivier of als de meeste bomen.

Een reactie plaatsen

de Identiteit van een ‘Product’

Zoals eerder al geschreven ben ik van mening dat je de identiteit van een grondstof moet kennen om er (nog meer) van te kunnen houden.
En dat is noodzakelijk om weer bewustwording te creëren. Die bewustwording is noodzakelijk om zo de huid2dige wegwerpmaatschappij te keren.
Al jaren verbaas ik me dat er steeds meer huizen die net na de oorlog gebouwd werden, nu heel makkelijk gesloopt worden. Ze zouden niet meer voldoen aan de huidige eisen van luxe en welvaart. Er komen dan ogenschijnlijk moderne en prachtige woningen voor terug, die allemaal veel milieuvriendelijker zouden zijn, maar waar blijft het afval? De sloopresten? En hoeveel is dat eigenlijk?

Lara Almarcegui, een Spaanse kunstenaar woonachtig in Rotterdam, liet me in 2011 in TENT, Rotterdam en twee jaar later in Venetië, tijdens de biennale (Spaans Paviljoen) al heel mooi zien hoeveel materiaal ereigenlijk in een ruimte zit.

Een reactie plaatsen

Let’s Throw Away our Throwaway Culture

Als voeding voor het onderzoek ben ik op zoek naar
inspiratie met betrekking tot duurzaamheid. En dadownloadn voornamelijk naar wat dat betekent voor de consument maar ook voor het product. Daarbij kwam ik een interessante website tegen waar producten en tips worden getoond die je maar een keer in je leven hoeft  te kopen. Om als product op de website geplaatst te worden die je te voldoen aan een aantal voorwaarden, een daarvan is dat je een (levens)lange garantie kunt geven.

Een reactie plaatsen

Nieuw betekent altijd: “Nog net niet Stuk.”

Thomas Rau in VPRO tegenlicht (8 november 2015)

Over het einde van bezit en de mogelijke oplossing voor onze overconsumptie.
Vanuit het onderzoek wat ik momenteel aan het doen ben ‘kan het verhaal achter een materiaal de duurzaamheid van het materiaal vergroten’ keek ik onderstaande aflevering van tegenlicht. Voor het onderzoek is dit interessant omdat de visie die Rau hanteert een nieuwe kijk brengt op het fenomeen massaconsumptie, het verdienmodel, waar wij allen ‘slachtoffer’ van zijn geworden in de afgelopen eeuwen. Thomas Rau denkt een alternatief gevonden te hebben.

Een reactie plaatsen