Ik ben van mening dat wanneer we empathie creëren voor ander speciïsme, we zorgvuldiger om zullen gaan met die organismen.
Dat empathie een ruim begrip is, dat is me wel bekend.
Volgens het woordenboek betekent het:
de empathie
zelfst.naamw. (v.)
Uitspraak [ɛmpa‘ti]
eigenschap dat je de gevoelens of gedachten van een ander aanvoelt.
Voorbeelden:`empathie tonen in een gesprek met een ernstig zieke`,
`Empathie is belangrijk in de communicatie.`
Synoniem: Inlevingsvermogen
Paul Bloom, psycholoog en professor aan Yale University, is het daar niet mee eens. hij schreef het boek Against Empathy: the case for rational compassion, waarin hij beschrijft dat we juist minder empathie moeten tonen om de wereld beter te maken. Hij vind daarbij ook dat we empathie niet moeten verwarren met moraliteit.
Ik las het onderstaande interview en ben voornemens het boek te gaan lezen. Vooralsnog vind ik dat het geen hout snijdt wat Bloom beweert het volgende:
“Empathie zou in theorie een goede stok achter de deur kunnen zijn om eindelijk eens iemand te helpen en iets goeds te doen. Alleen, zo werkt de praktijk niet. Uit onderzoek blijkt dat we meer empathie voelen voor mensen in onze eigen sociale groep: mensen die op ons lijken, mensen die erg knap zijn, of jonge kinderen. Onze empathie is dus ontzettend bevooroordeeld.“
Naar mijn mening is het zaak om de overeenkomsten met de ander te zoeken en te benoemen en juist niet de verschillen. Bloom gaat echter uit van de overeenkomsten met hen die we al kennen.
“Moeder aarde is helemaal geen moeder, ze is geen persoon. En dus kun je je niet in haar verplaatsen. You can’t put yourself in the shoes of a tree. Sterker nog: empathie is de reden dat we geen bal aan klimaatverandering doen. We zijn gewend te handelen op basis van reclamespotjes met uitgemergelde kinderen, maar het milieu heeft niet zo’n herkenbaar gezicht. Het aantasten van moeder aarde is een godsonmogelijk traag proces dat niemands empathie echt prikkelt. En dus hebben we het meer over immigranten en aanslagen, want dat kunnen we ons beter voor de geest halen.”
Bloom geeft aan dat je doordat je je niet kunt verplaatsen in iets wat geen persoon is, je er ook geen empathie voor kunt hebben. In Ecuador en Australië denken ze daar anders over, daar hebben ze een rivier en in Ecuador de gehele natuur de status van rechtspersoon gegeven en zijn er advocaten aangesteld die hun belangen vertegenwoordigen. (link.)
Peter Singer vindt dat we juist meer empathie en moraliteit moeten tonen. Hij schreef daar het volgende boek
The Expanding Circle: Ethics and Sociobiology over. Twee wetenschappers die het overduidelijk niet met elkaar eens zijn.
Ik ga me er eens in verdiepen…
Een interview met Paul Bloom vind je hier.