Rens Hein (1995)
Een reactie plaatsenTag: ethiek
Bij het afronden van de masterstudie presenteerde ik de betula pendula 7.0.
Hier vind je het verhaal achter deze tafel.
Staatsbosbeheer (SBB) in Nederland gebruikt een deel van haar bossen als productiebos. Dat is gebaseerd op een verdien model wat naar mijn mening helemaal niet…
Een reactie plaatsen
Nu ik de boom als levend wezen erken, merk ik steeds meer dat ik als mens ook menselijke eigenschappen projecteer op de bomen en het bos waarin zij (horen te) leven. Dat zorgt namelijk voor dat ik empathie ontwikkel voor een ander speciesisme. Frans de Waal schreef daarover in een tijd voor empathie. De Waal claimt in zijn boek dat de basis van de mens niet gaat over concurrentie en strijd maar dat we juist empathie en egalitarisme nodig hebben om te kunnen overleven. Dat geldt voor de mens, voor de meeste dieren maar ook voor bomen en planten. Suzan Simard heeft onderzoek gedaan naar bomen in dit geval.
(luister hier naar een ted talk van Simard)
De Berk;
een zeer sociale boom, die het best gedijt in een groep.
Samen zijn ze sterk, ze zorgen gezamenlijk dat de wind minder vat op ze heeft, dat de regen zo effectief mogelijk tot hen genomen wordt. Dat de dunnen stammen genoeg te eten krijgen. Dat de wortels van de stervende stammen opgenomen blijven in het wortelnetwerk, zodat de voeding en het dna niet verloren gaat, maar ook dat de communicatiekanalen tussen de bomen onderling intact blijven.
Dat de individuele stand van de stam er voor zorgt dat de groep berken collectief beschermt wordt, ontroerde me als ontwerper. Door samen te werken en op elkaar te anticiperen creëer je een solide basis. En daar mogen wankelingen in zitten maar dat vangen ze onderling wel op.
Met dat in het achterhoofd heb ik een ontwerp voor een tafel gemaakt met als doel de ziel van de berk (of het berkenbosje) vast te leggen in een meubel.
Een reactie plaatsen
Ik ben van mening dat wanneer we empathie creëren voor ander speciïsme, we zorgvuldiger om zullen gaan met die organismen. Dat empathie een ruim begrip…
Een reactie plaatsen
rode beuk 7, 8, 9, kasteel Heeswijk, Kees van de Knaap
Ik ben een rijk man, ik heb een riant dak boven mijn hoofd, ben getrouwd met de liefste, leukste en mooiste vrouw ter wereld, en ik mag de vader zijn van vijf super lieve en leuke kinderen. Mijn ouders zijn nog in goede gezondheid en hoewel ik mijn vrienden niet zo vaak zie, weet ik wel dat ze er voor mij zullen zijn wanneer ik ze nodig heb. Ik word gewaardeerd op mijn werk als docent, door zowel collega’s als door studenten. Ook als vormgever word ik gewaardeerd, om wat ik maak, maar ook om mij als persoon. Waar ik ‘vroeger’ wel eens dacht dat ik makkelijk als kluizenaar zou kunnen leven, weet ik ondertussen dat ik mensen om mee heen nodig heb. Ik kan het niet alleen. Ik heb het nodig om te praten, te zeuren, te klagen, te lachen, te troosten, te huilen, of gewoon alleen maar stil bij elkaar te zitten.
2 Reacties
Donderdag 24 november,
Ik heb een afspraak met Joost Janmaat van Partizan Publik, een organisatie die zich inzet voor de identiteit van het ding. We spreken af op hun kantoor in Amsterdam en doe dat naar aanleiding van de presentatie parliament of things, die ze hadden op Strijp-S tijdens de Dutch Design Week in Eindhoven van afgelopen jaar.
In deze blogpost geef ik weer waar Joost en ik het over hebben gehad, waar we over gebrainstormd hebben en welke inzichten hij mij gaf, maar ook welke ik hem gaf.
Een reactie plaatsenMaarten Baas ontwikkelde een stoel die pas over tweehonderd (!) jaar klaar is, Baas is dan allang dood, net als alle anderen die op dit…
Een reactie plaatsenMU organiseerde dit jaar een interessante ontmoeting, het publiek zou onder leiding van twee gespreksleiders het gesprek aan gaan met 7000 jonge beukenbomen. Dit om te…
Een reactie plaatsenDe tentoonstelling The Essence of Things van BioART Laboratories vond plaats in het drukke VEEMgebouw, maar daar was niet heel veel van te merken, de meeste mensen…
Een reactie plaatsen
Donderdag 27 oktober van 10:00 – 11:00 in het klokgebouw ABN AMRO entresol
Zoals in een eerdere post geschreven kom ik in deze post terug op de designroute die ik heb gedaan voor mijn onderzoek op de Dutch Design Week 2016
Ik begon de dag met de lezing van Dave Hakkens en Daniel de Bruin, een inspirerende lezing vooral om te zien hoe de beide heren hun praktijk uitvoeren.
Dave is bezig met het op een andere manier gebruik maken van de grondstoffen om zo een betere bijdrage aan de wereld te kunnen zijn. Hij verteld over zijn projecten als phonebloks, een telefoon waarvan je de specificaties steeds uit kunt breiden of vervangen zonder dat je de rest van de telefoon moet weg gooien. Dit heeft als voordeel dat je veel langer met je telefoon kunt doen en dat je kapotte of gedateerde onderdelen zelf kunt vervangen. Ook kun je de telefoon veel makkelijker personaliseren, wil je een hele goede camera, dan kun je die plaatsen, geef je daar niets om dan kun je die juist weglaten.
Een reactie plaatsenTijdens de Dutch Design Week in Eindhoven zal ik een aantal exposities en lezingen bezoeken. Hieronder zal ik deze expo’s beschrijven, maar zal ik ook…
Een reactie plaatsen6 oktober 2016 Badhoevedorp
Vandaag ga ik het gesprek aan met Mathieu en Merijn, eigenaren van [S]GAAF, meubelmakers uit Amsterdam.
Vanuit de stagebegeleiding kom ik al een tijdje bij dit bedrijf en wat opvalt is dat het een bedrijf is wat heel bewust materiaalkeuzes maakt. De keuzes die ze maken zijn milieu en gezondheid bewust.
Op de vraag of ik daar eens met ze over zou kunnen spreken werd meteen instemmend geantwoord, wel graag nadat ze naar Nepal geweest zijn om daar vrijwilligerswerk te doen.
Ik heb wat vragen voorbereid;
- ik ben erg benieuwd naar hun beweegreden om zo min mogelijk plaatmateriaal te gebruiken.
- welk materiaal gebruik je dan in plaats van het plaatmateriaal?
- wat verstaan zij onder duurzaamheid?
- en wat verstaan zij onder cyclisch ontwerpen?
Wanneer ik aankom in Badhoevedorp, waar hun werkplaats is, zie ik geen Merijn en geen Mathieu. Na een belletje richting Merijn blijkt dat ze alle afspraken afgezegd hadden deze week maar mij vergeten waren. Of ik richting zijn huis in Osdorp wil komen? Dat wil ik wel natuurlijk, anders heb ik die twee uur voor niets gereden.
Terwijl ik naar Osdorp rij neem ik in mijn hoofd nog even dat wat ik wil weten door. Ik pik Merijn op een we lopen naar een restaurant aan het water. Toen ik in de auto zat bedacht ik me nog; neem alles op, maar terwijl we naar het restaurant lopen ontstaat het gesprek al. De recorder nog in mijn tas.
Het gesprek gaat vloeiend, en na de eerste chit-chat, geeft Merijn aan dat de meubel/interieur industrie een erg vervuilende industrie is. In de bedrijfsinterieurs blijven kasten, meubelen en balies vaak niet langer dan tien jaar in gebruik. Dan wil de opdrachtgever alweer wat nieuws. En gaat vaak het interieur eruit, om er weer iets soortgelijks terug te plaatsen. Het materiaal wat eerder gebruikt is, is dusdanig bewerkt dat het niet meer her te gebruiken is.
En dan kun je als bedrijf kijken naar duurzamere middelen, wat vaak vertaald wordt naar langdurig gebruik. Maar zoals hierboven al aangegeven wil de consument af en toe iets nieuws.
Om hout meer gezicht te kunnen geven was ik op zoek naar literatuur die meer algemene informatie over bomen gaf, dan alleen de persoonlijke verhalen. Er wordt al best veel over geschreven de laatste jaren maar via een artikel op de correspondent werd ik gewezen op een boek van een Duitse boswachter, Peter Wohlleben.
Na een aantal publicaties en boeken merkte hij dat het verhaal wat hij wilde vertellen wel beklijfde tijdens de rondleidingen die hij deed in ‘zijn’ bos maar dat het op papier niet aansloeg. Hij schreef om die reden het verborgen leven van bomen.
Naar aanleiding van de presentaties rondom de subjectieve atlas werd mij duidelijk dat ook ik op korte termijn met participanten om tafel moest. De verwachting was dat ik daardoor stappen zou kunnen gaan zetten in mijn onderzoek,
“kan het visualiseren van de ziel van de boom, bijdrage aan een duurzamere omgang van hout van diezelfde boom?”.
Op woensdag 
6 juli 2016 sprak ik met Isabelle Wisse van Nederlands Hout over het bedrijf, de visie en over de eventuele combinatie met mijn onderzoek. Nederlands Hout is gevestigd in Haarlem en is sinds 2012 bezig met het verwerken van inlands hout. Dat betekent dat ze werken met hout wat in Nederland gegroeid heeft, en ook in Nederland gedroogd en gezaagd wordt. In eerste instantie wilden ze zich richten op alleen hout uit Haarlem maar daarvoor is de aanwas te klein. Daarom werken ze tegenwoordig ook samen met de gemeente Rotterdam. Omdat ze hun bomen aangeleverd krijgen vanuit de rooilijst vanuit die gemeentes is er goed te achterhalen waar de gerooide boom vandaan komt, hoe oud deze was en wat de reden tot kap was. De historie van de gerooide boom is voor mijn onderzoek weer erg interessant, omdat je op die manier het echte gezicht van de boom kunt weergeven.