Nu ik de boom als levend wezen erken, merk ik steeds meer dat ik als mens ook menselijke eigenschappen projecteer op de bomen en het bos waarin zij (horen te) leven. Dat zorgt namelijk voor dat ik empathie ontwikkel voor een ander speciesisme. Frans de Waal schreef daarover in een tijd voor empathie. De Waal claimt in zijn boek dat de basis van de mens niet gaat over concurrentie en strijd maar dat we juist empathie en egalitarisme nodig hebben om te kunnen overleven. Dat geldt voor de mens, voor de meeste dieren maar ook voor bomen en planten. Suzan Simard heeft onderzoek gedaan naar bomen in dit geval.
(luister hier naar een ted talk van Simard)
De mens staat al jaren bovenaan in de voedselketen, zeker sinds we door de industrialisatie uit de 19de eeuw, gebruik kunnen maken van machines en geautomatiseerde wapens. Heel af en toe zie je dat er dieren zijn die wraak nemen op hun bewakers/jagers/stropers, maar dat zijn incidentele gevallen. Maar zien we de signalen wel? Dat wij als mensen met elkaar communiceren betekent niet dat we andere levende organismen ook kunnen horen/verstaan. Dat wij hen niet verstaan zegt niets over de communicatie die de organismen onderling hebben.
We hebben misschien wat duidelijkere signalen nodig…