Aan het einde van het vorige schooljaar nam ik afscheid van mijn geliefde SintLucas. Een school waar ik 13 jaar gewerkt heb. Waar ik me heb mogen ontwikkelen en de vele aspecten van het onderwijs heb mogen ontdekken. Waar ik mijn liefste leerde kennen. Vele andere vrienden maakten. Waar ik lachen kon. Maar ook huilen. Waar ik dank je wel en sorry kon zeggen. Waar ik drie jaar geleden het besluit nam om weer te gaan studeren.
Waardoor ik me ging specialiseren in ethisch design. Met als onderzoeksvraag:
‘Hoe draagt de ziel van de boom bij aan een duurzamere omgang van hout.’ Mede daarom wilde ik SintLucas graag een geschenk geven, en u raadt het al. Dat werd een boom. Op 25 augustus hebben we hem gepoot.
Een Tilia Cordata. Een winterlinde.
Sociaal sterk. Een beetje brutaal. Maar alleen wanneer je hem ruimte en liefdegeeft.
Een inlandse boom.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.
In de jeugd groeit deze boom langzaam, en wanneer je hem dan herplant, zoals wij doen vandaag, dan heeft hij daar ook even last van. Het is een boom die oud kan worden, 150-250 jaar is in het wild geen uitzondering.
In een gecultiveerde omgeving leven ze meestal minder lang, en dat is niet zo vreemd, een winterlinde houdt namelijk van gezelschap. Hij wil middels zijn worteldek (het netwerk van een boom) in contact staan met andere bomen, dat mogen nazaten zijn, of familie maar dat hoeft niet.
Een reactie plaatsen